De storm des levens raast onverminderd door
Over het pad naar verdoemenis
IJzige winden waaien door de duistere hoeken van mijn ziel
Gevoelens doelloos als monumenten uit lang vervlogen tijden
Herinnerend aan de glorie die eens was en nu is vergaan
Mijn jeugd voor eeuwig verloren
Tussen de ruïnes van mijn koninkrijk
Door de tand des tijd verscheurd
Zal ik voor eeuwig rouwen voor alles wat is verloren
In de vlammen van de tijd tot stof verteerd

Aanschouw de kracht van mijn geest...

Sterker dan ooit uit de as weergekeerd...

Terwijl het theater des levens verder speelt
Naar zijn trieste einde
Machteloos werd ik een toeschouwer van mijn eigen lot
Verkilde emoties drijvend als ijsbergen in een oceaan van herinneringen
Op de drempel naar eeuwigheid machtiger dan ooit uit de schaduwen verrezen
Uit De Schaduwen Verrezen